کد مطلب:97269 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:245
فالزموا كل امر لزمت العزه به حالهم... من الاجتناب للفرقه و اللزوم للالفه و التحاض علیها و التواصی بها. پس از اثبات این معنا كه تاریخ یكی از منابع شناخت است و ضابطه و قانون دارد و قوانین حاكم بر ان ثابت و قابل تطبیق بر موارد مشابه است، باید دید كه عامل عزت و عظمت و تمدن ملتهای متمدن و مصونیت آنها از سلطه ی قدرتهای خارجی چه بوده و چیست، كه برای تداوم انقلاب باید دقیقا رعایت شود و در جامعه ی انقلابی پیاده گردد. امام در جمله ی فوق «اجتناب از اختلاف و ملازمت اتحاد و هماهنگی ملت را» به عنوان یك اصل عمومی و یك قانون كلی بر اساس تجربه ی تاریخی شخصی خود برای تداوم انقلاب ضروری می داند. در موارد دیگری از نهج البلاغه این اصل به عنوان یك قانون عام مورد توجه است: «انه لم یجتمع قوم قط علی امر الا اشتد امرهم و استحكمت عقدتهم... لم یتمنع قوم قط الارفع الله عنهم العله و كفاهم [صفحه 15] جوائح الذله و هداهم الی معالم المله»: «به طور قطع تاكنون هیچ ملتی بر آرمان خاصی وحدت كلمه پیدا نكرد مگر اینكه نیرو گرفت و همبستگی آنان قدرت یافت... (و به این قدرت) هیچ ملتی نرسید مگر اینكه خداوند نابسامانیها را از آنان برداشت و بلای ذلت را از آنان دفع نمود و آنان را به معالم و نشانه های دین راهنمائی كرد»[1].
در این بخش امام راز تداوم انقلاب را چنین بیان می كند:
صفحه 15.